1930'dan: Florencio Molina Campos'un yaşadığı köşe barı

Hikayeler anlatan köşeler vardır. Lavalle ve Rodríguez Peña bunlardan biri. Orada, San Nicolás mahallesinin bir ucunda, Buenos Aires halkının küçümseyerek baktığı gaucho vatanını nasıl tasvir edeceğini bilen sanatçı Florencio Molina Campos yaşıyordu. Orada, aynı arsada, 1930'da açılan ve sadece açık kalmakla kalmayıp, 2023'te sahibi değiştikten sonra bugün tüm ihtişamıyla sergilenen bir bar ve bakkal var. İsim her zamanki gibi aynı, 100 yıl önce tabelasında görünenle aynı: Almacén y Bar Lavalle. Kırsaldan şehre, rebenque'den (bir kırbaç) fileteado'ya (bir fileteado), İspanyol ve İtalyan kökenli mutfaktan Creole mutfağına kadar uzanan ulusal kimliğin savunulduğu bir kale. Köşede sizi karşılayan sallanan kapıları, vermut ve çeşitli şişelerle dolu rafları, gün boyu servis edilen kahvesi, çıtır kibritleri, tortillası, pebetes'i ve milanesas'ıyla geçmişin bir resmi. Yeni ortaklardan biri olan Diego Pasquale, bu işletmenin geçmişi ve bugünüyle gurur duyarak burada hizmet veriyor.

–Molina Campos’un burada yaşadığı söyleniyor…

–Doğru: Molina Campos, 20. yüzyılın başında ailesiyle birlikte bu arsada yaşadı. Bizim için bu, temel bir olay. Öyle ki birkaç hafta önce, Buenos Aires Şehir Meclisi ve Gonzalo Giménez Molina ile birlikte—Florencio'nun mirasını korumakla görevli torunu—Avrupa'ya bakan bir şehrin hor gördüğü bu kırsalı resmederek görünmeyeni görünür kılan bu büyük Arjantinli sanatçıya bir saygı duruşu düzenledik. Bu bir kutlama günüydü.

–Bir sanatçının evi olmaktan, bir bar ve depoya dönüşme süreciniz nasıl oldu?

– 1925'te bu arsa yarı Alman yarı Creole olan Risso ailesi tarafından satın alındı. Evi satın aldılar, yıktılar ve hala aynı aileye ait olan şu anki beş katlı binayı inşa ettiler. İnşaat 1928'de başladı; 1930'da zemin kat Lavalle Mağazası ve Barı ile ticari bir alan olarak açıldı. O dönemden kalma bir cephe fotoğrafı bulduk ve bunu girişteki tabelayı kopyalamak için kullandık.

–Barı Rissoslar mı işletiyordu?

–Hayır, mahalledeki insanların bize anlattığına göre, en azından 1950'lerde ve 1960'larda bar iki Galiçyalıya aitmiş, biri Otero adında. Üst katta yaşayan, yaklaşık 80 yaşında bir komşumuz var, onlardan alışveriş yapmak için aşağı inermiş. Sonra, 1990'larda, mekanı zamana uygun şekilde modernize eden başka sahipleri olmuş. Sedir barı wenge, çikolata benzeri bir renge boyamışlar, zemini laminat parkeyle kaplamışlar, ekru renkli koltuklar ve dikroik aydınlatma takmışlar. Birçoğu dehşete düşmüş durumda, ama belki de bunu yapmasalardı, mekan zaman testinden geçemezdi. Onları eleştirmiyorum; bir dönemi atlatmak için gerekeni yaptıklarını düşünüyorum.

–Oraya mı götürüyorsun?

–Hayır, işte Susana Sassano geliyor, o mekana hayat verdi. O, Tribunales'teki tipik bir gündüz kafesi olan mekanı koruyan bir şair ve yazar. Yazarları ve müzisyenleri bir araya getiren cuma edebiyat geceleri ekledi. Bunu canlandırmak da hoşumuza gidiyor. Yakın zamanda bu yazarların birçoğuyla bir kutlama düzenledik ve parlak bir Buenos Aires sanatçısı olan Hernán Lavolpe'den bu toplantılara bir övgü olarak bazı sandalyelere isimlerini yazmasını istedik. Artık Marta de París, Marcos Silber, Jorge Paolantonio, Dirbi Maggio ve daha birçoklarının sandalyelerine oturabilirsiniz.

–Burada sanatçı izleyici kitlesi var mı?

–Sadaic'e çok yakınız, bu yüzden oraya giden birçok yazar buraya içki veya öğle yemeği için geliyor. Riff'ten Michel Peyronel'den Leonardo'nun oğlu Nico Fabio'ya, Kevin Johansen'e, Dos Minutos, Sergio Gramática (Los Violadores'ten) ve bandoneoncu Walter Ríos gibi daha punk gruplara kadar geniş bir stil yelpazesi var. Walter Ríos, buraya düzenli olarak geliyor ve ortağı şarkıcı Mariel Dupetit ile birlikte geliyor ve maydanozlu ve soğansız klasik bir omlet sipariş ediyorlar.

– Corrientes Caddesi’ndeki tiyatrolardan da büyük bir izleyici kitlesi var…

–Barda yaptığımız önemli bir değişiklik açılış saatleriydi. Artık sadece ofisler için değil; her gün sabah 8'den gece 2'ye kadar açığız. Ve masa örtüsü koymuyoruz çünkü burası bir bar: akşam yemeği için gelebilirsiniz, ayrıca saat kaç olursa olsun bir kahve için de gelebilirsiniz. Almacén ve Bar Lavalle sizi her zaman kapılarını açık bir şekilde karşılar ve insanlar bunu takdir eder. Birçok aktör ve aktris tiyatrodan ayrılırken buraya gelir: Virginia Innocenti, Leo Sbaraglia, Babalar Günü'nü Ricardo ile burada kutlayan Chino Darín, San Martin set tasarımcısı Mauricio Wainrot, Pachu Peña. Çok eklektik.

–Pandemi krizinden sonra mahalle tamamen bir dönüşümden geçtiğinde barı devraldınız. Tribunals'ı şimdi nasıl görüyorsunuz?

– Emekli olduğumda yaşamak istediğim yer burası: her şey yakınınızda, dışarı çıkabilir, kahve içebilir, tiyatroya gidebilirsiniz. Yakınlarda Los Galgos, Mar Azul, El Celta gibi başka mükemmel yerler de var. Ve çok uygun fiyatlara inanılmaz daireler var: metrekaresi 1.000 dolardan daha düşük fiyata mermer detaylar, Slavonya meşeleri ve harika kaliteyle bir daire satın alabilirsiniz. Onlarca yıl önce ofise dönüştürülen birçok ev, üniversitelerin buraya yakın olması nedeniyle gençler taşındığı için şimdi tekrar eve dönüştürülüyor.

–Orada çok fazla değişiklik yapmak zorunda kaldınız mı?

Mümkün olduğunca otantik tutmaya çalıştık: cepheyi restore ettik, tavanı açtık, boyalı ahşabı temizledik, yüzen tavandan geriye kalanları kaldırdık, granit zeminleri cilaladık ve orijinal barı yeniden cilaladık. En büyük çalışma mutfaktaydı; onu güncel ihtiyaç ve gereksinimleri karşılayacak şekilde yeniledik.

–Mekanın gastronomi sunumunu nasıl tanımlarsınız?

–Bugün mezeler için soğuk etleri taze olarak dilimliyoruz, bunları tipik çelik tepsilerde servis ediyoruz, sosis, pastırma ve vermut gibi sıcak olanlar da dahil olmak üzere 20'ye kadar malzemeyle. Menünün yıldızlarından biri olan pebetes'imiz var. Ve miras mutfağı dediğimiz, atalarımızdan bize miras kalan, Creole, İtalyan, Alman, Galiçya ve Amerika'da bunu yapmaya gelen herkesin bir karışımı: sarımsaklı karides, tortilla, dana kuyruğu ve ayrıca doldurulmuş bir Milanese gibi olan Asturias cachopo'su var.

–Küçük çocuğa çok önemli bir rol vermişler…

–Harika bir Arjantin ürünü. Focaccia bu günlerde çok revaçta ve her şey güzel, ama bizim için pebete en iyisi. Brioche gibi ev yapımı ekmek yapıyoruz; sergide güzel bir Berkel dilimleyicimiz var ve Córdoba'dan getirdiğimiz 12 aylık çiğ jambonu orada dilimliyoruz. Bütün bonfile, haşlanmış dana eti veya avokadolu tavuk gibi spesiyaller yapıyoruz; matambre, salamura patlıcan, tatlı ve ekşi salatalıklı leberwurst ve daha birçok şey var. Ayrıca jambon ve peynirli fosforitos veya %100 tereyağlı kruvasan gibi diğer Arjantin klasiklerini de ekliyoruz.

–Tarihi ve bugünüyle Lavalle Depo ve Bar’ı nasıl tanımlarsınız?

–Biz olağanüstü bir barız, insanların buluştuğu bir yeriz. Bir hikayeden daha fazlası, hikayeler yaşanır. Bir masadakiler diğer masadakilerle konuşmaya başlar; bizi tebrik eden müdavimlerimiz var, bize meydan okuyanlar var: bir müşteri bana buraya gelmeyi sevdiğini ama çok gürültülü olduğunu söyledi ve haklıydı. Bu yoruma dayanarak tavanı ses geçirmez hale getirdik. Tribunales tipik bir mahalle olmasa da, her zaman gelen viski içen müşterilerimizle; ve dizüstü bilgisayarları veya bilgisayarlarıyla gelen öğrencilerle sevdiğimiz mahalle hissini hala yaşıyoruz. Ev sahibi olmaya çalışıyoruz, bunun anlamı her şey: evinize biri gelmiş gibi elinizden gelenin en iyisini sunmak. Ve müşteriler ayrıldığında onlara iyi yemek yiyip yemediklerini değil, iyi vakit geçirip geçirmediklerini soruyoruz. Bütün mesele bu. Özellikle de hepimizin şımartılmaya, bakılmaya ve saygı görmeye ihtiyaç duyduğu bu zor ekonomik zamanlarda.

Buna göre