Yanımda oturan arkadaşımın ölümüne neden olan 91 mil hızla gelen önden çarpışmada felç kaldıktan sonra çocuklarıma sarılamıyorum

Hayatımın ilk birkaç yılını Yorkshire kırsalında bir çiftlikte geçirdim ve burası meraklı genç bir çocuk için bir cennetti.

Orayı çok sevdim. Yani, hangi çocuk sevmez ki? Ama sahne arkasında, dünyam parçalanıyordu.

18

18

18

Annem kontrolden çıkan ve babamı resmin dışına iten bir içki sorunu geliştiriyordu. Bir yıldan kısa bir süre sonra evden atıldık .

Bunun ardından acımasız bir yoksulluk döngüsü yaşandı; bir bakımsız mahalleden diğerine geçildi.

Annemin geçirdiği sinir krizinin ardından sosyal hizmetler nihayet devreye girdi.

Yıllardır artan ruhsal sağlık sorunları yaşayan kadın, halüsinasyonlar görüyor, sesler duyuyor ve durum polis, sağlık görevlileri ve sağlık çalışanlarının müdahale etmesi gereken bir noktaya geldi.

Henüz dokuz yaşındayken annemden alınıp babamla birlikte Kuzey Batı'ya gönderildim.

Aynı zamanlarda annem vefat etti. Ve garip bir şekilde hiçbir şey hissetmedim.

Artık duygularımı kapatmayı öğrenmiştim.

Yorkshire'dan Chester'a taşınmıştım ve o zamana kadar beş farklı okulda öğrenciydim.

Ancak kaos burada bitmedi; bir sonraki taşınmam Kuzey Galler'e oldu ve sonraki dört yıl boyunca sürekli okul değiştirdim, hiçbir zaman yerleşemedim, hiçbir zaman ait olamadım.

Ama düşündüğümde, Yorkshire'dan ayrılmadan önce bile sorunların belirtileri başlamıştı.

İlk başlarda bunlar sadece yaramazlıklardı; okulda tipik "yaramaz çocuk" hareketleriydi.

Kasıtlı olarak sorun çıkarmaya çalışmıyordum; sadece yapmamam gerektiğini bildiğim şeyleri yapmaktan kendimi alıkoyacak içgüdüye sahip değildim.

İki yıl sonra ve ortaokula başlamamla aynı zamana denk gelen bir taşınma sonrasında davranışlarım kontrolden çıktı.

Üst üste gelen uzaklaştırma cezaları aldım, bir "davranış biriminde" zaman geçirdim ve sonunda beni okuldan attıklarında artık sadece bir baş belası değildim - bunu kanıtlayacak bir sabıka kaydım da vardı.

16 yaşıma geldiğimde bölgenin en kötü şöhretli suç merkezlerinden biri olan CH1 olarak bilinen Blacon'da yaşıyordum.

Sınıf A uyuşturucuları (kokain gibi) satıyordum, ateşli silah taşıyordum ve sürekli arkama bakıyordum.

Her hafta sonu yaklaşık 1.600 £ kazanıyordum. Ne yapacağımı bilemediğim kadar fazla para kazanıyordum ve harcamakta zorlanıyordum.

Ara sıra içimden bir ses bana şöyle sesleniyordu: "İstediğin hayat bu değil; buradan uzaklaşmalısın."

Vücudum paramparça oldu - korkunç yaralanmalar yaşadım, boynumda ikiden fazla kırık ve alt omurgamdaki birden fazla omur tamamen parçalandı

Greg Yazner

Neredeyse 17 yaşıma geldiğimde nihayet Kuzey Batı'dan kaçmaya karar verdim.

Somerset'e taşındım, yeni bir başlangıç ​​umuduyla. Ama eski alışkanlıklar zor ölür ve hala kanunla başım derde giriyordu.

Yine de bir şey değişmişti. Değişim istiyordum. Ve 18 yaşında, bir gelecek inşa etmeye kararlı bir şekilde Bridgwater'daki üniversiteye kaydoldum.

Kolay değildi; istikrarsız yaşam koşulları, maddi sıkıntılar ve hukukla başım dertteydi.

İki yıllık BTEC eğitimim boyunca beş farklı adresim oldu; kiralık evlerde, arkadaşlarımın evlerinde ve kız arkadaşımın evinde kaldım.

Ama yılmadım ve işletme alanında diploma aldım. Bu diploma bana vazgeçilmez bir ders verdi: "Azim meyvesini verir."

Bir köşeyi döndüğümü sanmıştım. Ama hayatın başka planları vardı.

Zaten ceza adalet sistemiyle ilgili son şansımı kullanıyordum.

Suç geçmişim uzuyordu ve suçlarım daha da ciddileşiyordu. Kavgalara karışıyordum, araba çalıyordum ve silah taşıyordum.

Taunton Crown Mahkemesi beni birden fazla suçtan mahkûm etmişti, ama ben hapis cezasından kıl payı kurtuldum; bunun yerine ertelenmiş hapis cezası çektim.

Kendime değişmem gerektiğini söyledim. Sonra, birdenbire bir can simidi belirdi.

Bir arkadaşım bir iş ilanından bahsetti, ben de başvuruda bulundum, mülakatı başarıyla geçtim ve işe alındım.

Hayatımda ilk defa, sıradan bir baş belası değildim - birisiydim.

Gömlek ve kravat takan, dünyaca ünlü bir marka için çalışan, iyi bir şey için saygı kazanan bir profesyonel, bana yabancı bir deneyim gibi geldi.

Muazzam bir başarı duygusu hissettim. Hilton için üst düzey sağlık kulübü üyelikleri satıyordum ve bu, ailem için gerçek bir gelecek sağlayabilecek türden bir iş gibi geldi.

Ama yine de hayatın başka planları vardı.

18

18

18

18

Kalp kırıklığı yaşadım ve bir ayrılık beni sarstı. İki yıldan biraz fazla bir süredir birlikteydik, bu önemli görünmeyebilir ama yaşadığım en uzun, en ciddi ilişkiydi .

Geriye dönüp baktığımda, o muhteşem biriydi, ama ben sürekli olarak düşüncesiz, nankör ve tekrar tekrar sadakatsizdim.

Her ne kadar parçalanıyor olsam da, kimsenin beni incinmiş halde görmesine izin veren biri değildim.

Bunu bildiğim tek yolla gizledim: dışarı çıkmalar, çok içki içme ve kötü kararlar.

O gecelerden birinde, her şey yerle bir oldu. Sarhoşluktan çıkan bir kavga şiddete dönüştü ve farkına varmadan kendimi dört yıldan fazla hapis cezasıyla karşı karşıya buldum.

Mahkeme tarihim yaklaşırken, 7 Ekim 2012'de son bir 'diz çökme' yapmaya karar verdim. Bunun hayatıma mal olabileceğini hiç düşünmemiştim.

Eve giderken, önden çarpışmada yolcuydum. Arkadaşım ve ben sarhoştuk ve 40mph bölgesinde 91mph hızla gidiyorduk.

Olaya karışan diğer iki adam çarpışmada öldü. Ben ise zar zor hayatta kaldım.

Vücudum paramparça olmuştu, korkunç yaralar almıştım, boynumda kırıklar ve alt omurgamdaki omurların birçoğunun tamamen parçalanması gibi.

Ama en ağır yara kafama aldığım darbeydi.

Kardeşim beni teşhis etmek için hastaneye çağrıldı.

İlk başta beni tanıyamadı - kimliğimi doğrulayan tek şey ön kolumdaki dövmeydi . Daha 22 yaşındaydım.

Dört ay boyunca yaşamla ölüm arasında gidip geldim.

Kalbim dört kez durdu. Karaciğerim ve bir akciğerim iflas etti. Uzuvlarım kontrol edilemez bir şekilde çırpınıyordu.

Sepsis , zatürre ve MRSA vücudumu harap etti. Ölüm yakın görünüyordu.

İnanılmaz derecede hassas olmama rağmen, komanın ortalarına doğru yaşam destek ünitesinden ayrılabilecek kadar stabil olduğum düşünüldü.

Ancak doktorlar ailemi, uyansam bile bir daha asla aynı olmayacağım konusunda uyardılar.

İki kez beni komadan çıkarmaya çalıştılar. İki kez vücudum o kadar şiddetli tepki verdi ki beni tekrar sakinleştirmek zorunda kaldılar. Üçüncü seferde işe yaradı.

Gözlerimi sonunda açtığımda, sade beyaz bir odadaydım. Sessizlik. Karışıklık. Korku.

Zihnim sorular haykırıyordu ama bedenim cevap vermiyordu.

Ailem yatağın tepesinden aşağıya doğru sıralanmıştı: babam, üvey annem Jen, teyzem Barbara -ya da Babs-, kardeşim James ve yakın bir aile dostumuz Kathryn.

Yatağımın başında oturan babamla konuşmaya çalıştığımda hiçbir şey çıkmadı. Sesimi kaybetmiştim.

Oğullarımı istediğim zaman kucağıma alıp kucaklamadan baba olmaya çalışmak, nefes aldığım sürece beni paramparça edecek

Greg Yazner

Kaza, 22. yaş günümden bir ay sonra meydana geldi.

Yirmili yaşlarımın geri kalanında çok sayıda hastane, rehabilitasyon merkezi ve hatta yaşlı bakım evleri arasında gidip geldim; buralarda hem uzun hem de acı verici fiziksel ve nörolojik terapilerden geçtim.

Beyin yaralanmaları öngörülemezdir. Benimki ciddi olarak sınıflandırıldı.

Koruma Mahkemesi, kendi kararlarımı verebilecek akıl sağlığına sahip olmadığıma karar verdi.

Hukuken, benim sözüm hiçbir şey ifade etmiyordu. Ama bunu kabul etmeyi reddettim.

Yıllarca süren amansız rehabilitasyonun ardından 2021'de yeniden sınava girmek için mücadele ettim.

Onların yanıldığını kanıtladım ve tam hukuki ehliyete kavuştum.

18

18

18

18

Bir zamanlar yaşadığım hayattan ve kazadaki rolümden dolayı çok utanıyorum.

Benden çok şey aldı ama aynı zamanda bana paha biçilmez bir şey daha kazandırdı: bakış açısı.

O gece kaybettiğim hayatları, incittiğim insanları ve 2011 doğumlu oğullarım Alfie ve 2017 doğumlu Dominic için olmayı dilediğim babaları her gün düşünüyorum.

Bu düşüncelerin sonsuza kadar devam etmesine izin vermek kolay olurdu ve elbette çok sayıda 'kötü gün' var, ama zamanla bunlarla başa çıkmayı öğrendim.

Hayat artık çoğu zaman imkansız gibi görünen günlük engellerle dolu.

Fiziksel olarak bu kadar kısıtlı olmak oğullarımla olan etkileşimimi derinden etkiledi.

İstediğim zaman onları kucağıma alıp biraz olsun kucaklamadan baba olmaya çalışmak, nefes aldığım sürece beni paramparça edecek.

Kolayca acı ve duygusal acı doğurabilirdi - ve uzun bir süre öyle de oldu. Kendimden ve durumumdan nefret ediyordum.

Ama yıllar süren acı dolu deneyimler ve düşünceler sonucunda bu anlarla nasıl başa çıkacağımı kendime öğrettim.

Hala ebeveynlik yapıyorum, hala ilerlemeye çalışıyorum ama değiştiremediğim şeylerle nasıl yaşayacağımı öğrenme sürecim sürekli devam ediyor.

Artık kendi evim ve tam zamanlı bir bakıcım var. Hayatım yavaş tempolu olabilir - 34 yaşında bir adamdan çok çekici bir emekliye daha uygun - ama minnettarım. Hayatta kaldım. Bardağım yarı dolu.

Ve hikayemin bir gücü olduğunu biliyorum. Eğer deneyimimi başkalarına yardım etmek için kullanabilirsem - onları benim gittiğim yoldan uzaklaştırmak için - o zaman belki, sadece belki, yaşadığım her şey bir anlam ifade etmiş olacaktır.

Greg Sumner, şu anda piyasada olan (£9) etkili anı kitabı Every Cloud: Perspective'in yazarıdır.

18

18

18

18

18

18

18