<i>Nine Perfect Strangers</i> 2. Sezon Finali İyileşmenin Karmaşık Tarafına Dalıyor
Aşağıda spoiler bulunmaktadır.
Nine Perfect Strangers'ın ikinci sezonu, bir kez daha, Masha'ya (Nicole Kidman) ve onun sınırları zorlayan programına teslim olursanız, iyiliğin satın alınabileceği, dönüşümün hızlandırılabileceği ve acının güzel bir şeye yeniden düzenlenebileceği vaadiyle başladı. Ancak finalde, yaratıcı David E. Kelley bu teze düğümlü ve kışkırtıcı bir yanıt veriyor. "Batsh*t" adlı bölüm, iyileşme yanılsamasını ortadan kaldırıyor ve inzivaya katılanları daha istikrarsızlaştırıcı sorularla yüzleşmeye zorluyor: Ya yalanlar üzerine barış inşa ediyorsak ve bu yalanlar sonunda ışığa çekildiğinde ne olur?
Gergin bir buluşma sırasında, bu sezonun yabancıları arasındaki bağlayıcı dokunun, sömürü mirası her konuğu yıkıcı derecede kişisel şekillerde etkileyen milyarder medya ve silah kralı David Sharpe (Mark Strong) olduğu ortaya çıkıyor.
Bağlantılar karmaşık ve acımasız. David'in medya imparatorluğu, Brian'ın (Murray Bartlett) çocuk şovunun setindeki skandal çöküşünü "sonsuzca" haber yaptı; Wolfie (Maisie Richardson-Sellers), David'in şirketi vergi nedenleriyle fonlamayı kestiğinde bir müzik bursu kaybetti. Rahibe Agnes'in (Dolly de Leon) savaştan zarar görmüş bölgelerdeki insani yardım çalışmaları David'in şirketi tarafından finanse edildi. Matteo (Aras Aydin) için bağlantı en içgüdüsel olanıydı—David'in akıllı bombaları, ebeveynlerini ve kardeşlerini öldürdü. Hatta Imogen'in (Annie Murphy) bile onunla doğrudan bir bağlantısı var: Merhum babası, David'in patlayıcılarında kullanılan uydu rehberlik teknolojisini yarattı.
Masha, akranları tarafından bir yargılamaya dönüşen şeyi düzenler ve her bir misafiri acılarını kaynağının huzurunda yüksek sesle konuşmaya davet eder. Hiçbir reçete veya affetmeye giden kolay bir yol sunmaz. Bunun yerine, onlardan David'in suçları için adil bir ceza belirlemelerini ister. Katarsis olarak başlayan şey, yavaş yavaş daha rahatsız edici bir şeye dönüşür: terapi, mahkeme ve tiyatronun gerçeküstü bir karışımı.
David, silah üretiminden çekilme niyetini açıklayarak pişmanlık duyan titan rolünü üstlenmeye çalışır. Ancak oğlu Peter (Henry Golding), David'in bir zamanlar 60 Dakika profili için emir üzerine ağlamayı öğrendiğini açıkladığında performansı bozulmaya başlar. Gözyaşları şimdi de, tıpkı o zamanlar olduğu gibi geliyor - televizyona özgü, boş ve prova edilmiş. Imogen babasını hatırlaması konusunda ona baskı yaptığında, David boş boş cevap verir, "Dürüst olmak gerekirse onu hayal edemiyorum." "Bazen ben de edemiyorum," diye karşılık verir Imogen, yüzüne tokat atmadan önce.
Gerilim arttıkça, inziva yerinin dingin cephesindeki çatlaklar ardına kadar açılır. Martin (Lucas Englander), David'i dışarıda takip eder. David, uydu sinyali almak ve silah işini kapatma kararını vermek için uzaklaşmıştır. Ancak soğuk, kar ve yoğun psikedelikler Martin'de daha derin bir şeyi tetikler. Merhum annesi Helena'nın (Lena Olin) halüsinasyonlu sesini duyduğunda travması alevlenir. Dar, buzlu ve düşen karla kaplı bir köprüde Martin, hem Masha'yı hem de David'i, kendisinin yönetmesi gerektiğine inandığı ailesinin işi hakkında sorgular. Sembolizm ve korkuyla dolu bir anda, bir av tüfeği kaldırır ve ateş eder. Patlama ıskalar ancak Masha'yı ürkütür, kayar ve köprüden geriye doğru düşer ve aşağıdaki boşluğa kaybolur.
Düşerken zaman yavaşlar. Kızı Tatiana'nın (Alyla Browne) anlık görüntülerini görür ve sonra—yaşam ve ölüm arasındaki sınırda asılı kalmış—kendini çocuğun hayali bir versiyonunu kucaklarken bulur. Masha, "Seni sadece bu an için bırakmam gerek," diye fısıldar ve kederinin tüm ağırlığını hissetmesine izin verir.
Masha bilincini yeniden kazandığında, onu yaralayan duygusal olarak hasarlı adam Martin'i inziva yerinin varisi olarak atar. "Sana inanıyorum," der ona. Bu temiz bir kurtuluş değil, onun hayat perspektifinin yeniden ayarlanmasıdır. Ona olan inancı sayesinde Masha, Martin'in kontrolü ele geçirme kapasitesine sahip olduğunu fark etmesine yardımcı olur.
Herkes kurtarılmaz, ancak çoğu gerçekten değişir. Wolfie, Tina (Kral Prenses) ile ilişkisini bitirdikten sonra, Tina inzivanın piyanosunda tek başına oturur ve yıllar sonra ilk kez, bir şarkıyı baştan sona çalar. Tina daha sonra Masha'ya yaklaştığında, Masha müzisyeni inzivaya neden getirdiğini sessizce açıklar: Tatiana bir zamanlar Brian'ın uzun süredir iptal edilen çocuk şovuna bayılırdı, ancak en sevdiği bölüm Tina'nın yer aldığı bölümdü.
"Şimdi senin yaşında olurdu," diyor Masha. "Büyüyüp kim olduğunu görmek istedim."
Tina ona yeni bir anlayışla bakıyor. "Nasıl yaptım?"
"Harika," diye cevaplıyor Masha, onu kucaklayarak. "David Sharpe birçok insana zarar verdi. Ama beni Wolfie'ye götürdü, o da beni sana götürdü. Umarım, şimdi sen de kendine geri dönmüşsündür."
Brian, şimdi Jesse'den, duygusal bir kalkan görevi gören kukla ayısından ayrı, Rahibe Agnes'in hastanelerdeki, okullardaki ve mülteci merkezlerindeki çocuklara tekrar kahkaha getirebileceğini söylediğinde sessiz bir neşeyle dinliyor. "En çok ihtiyacı olan çocukları neşelendiriyor," diye ekliyor nazik bir inançla. Imogen ve Peter, belirsiz ama daha nazik bir yakınlık paylaşarak, birbirlerini tekrar nasıl göreceklerine dair planlar alışverişinde bulunuyorlar. Imogen'in bencil annesi Victoria bile bir parça insanlık gösteriyor. "Sadece özel jeti gönder," diye talimat veriyor Peter'a. "Özel jeti gönderme," diye düzeltiyor Imogen gülümseyerek.
Ancak David, şaşırtıcı olmayan bir şekilde, evrim geçirmiyor. Masha, inziva sırasında silah üretiminden çekilmeye yemin ettiği bir video kaydını basına sızdırdıktan sonra, ikili Bavyera'daki bir McDonald's'ta buluşuyor; Masha'nın kasıtlı olarak gösterişsiz "tarafsız bir yer" seçtiği. Finalin son anlarında, yeni bir girişim başlattığını açıklıyor: psikedelik terapi. David, Martin'den satın aldığı inziva konuklarının en savunmasız psikedelik bölümlerinin görüntülerini elde etti ve şimdi bunu bir koz olarak kullanıyor. Masha'ya yaptığı teklif, hesaplandığı kadar aşağılayıcı: yıllık 100.000 dolar maaşla onun için çalış -hiçbir sermaye veya iş kontrolü olmadan- ve yöntemleri hakkında sessiz kalmak için bir gizlilik anlaşması imzala.
"Borçlarından başka bir şeyin yok," diyor David soğukkanlılıkla. "Parmaklarımı şıklatmam gerekiyor. Geri kalan üzgün, parasız hayatını bir sümüklü böcek gibi mahkeme salonundan mahkeme salonuna sürünerek geçirmeni sağlamak için adanmış koca bir şirket bölümüm var."
Masha gözünü bile kırpmaz. NDA'yı imzalar, sonra onu öper. "Biz aileyiz," diye açıklar. "Bir kızımız var. Her zaman olacak." Sadece Tatiana'dan mı yoksa daha soyut bir bağdan mı—paylaşılan suçluluk, güç, travma—bahsettiği biraz belirsizliğini koruyor.
Bu belirsizlik asıl meseledir. Nine Perfect Strangers hiçbir zaman düzenli kararlar almamıştır. İyileşme ve huzursuzluk, performans ve dönüşüm arasındaki bulanık alanda oyalanır. Sezon zaferle bitmez; aksine karmaşıklıkla ve iyileşmenin bir varış noktası değil, acıyla devam eden bir hesaplaşma olduğu gerçeğinin rahatsız edici kabulüyle biter. Bazen yapabileceğimiz en dürüst şey, hâlâ kırılmış olduğumuzu ve hâlâ kendimizi bir araya getirmeye çalıştığımızı, her seferinde bir kusurlu parçayı kabul etmektir.
elle
