Sığınma evinde fırtına

Gece saat dokuzda geçit töreni sırasında meydandaki boğucu sıcaklık, kısa bir süre sonra gelecek fırtınanın habercisi değildi. Sonunda hayranların şemsiyeye dönüşeceğini kim tahmin edebilirdi ki - bu da başka bir gizem, ceplerinden aniden şemsiye çıkaranlar?

İlk uyarı, ilk boğayla dövüş sırasında gökyüzünü aydınlatan bir çift gök gürültülü şimşekten geldi. Çoğu insan "Eh, bir şey değil," diye düşündü. Yanlış. Birkaç dakika içinde, kara bulutlar gökyüzünü kapladı ve en şiddetli yağmur yağmaya başladı. Boğa güreşinin ikinci yarısında şiddetli yağmur yağdı , sonra durdu, sonra beşinci yarıdan sonuna kadar tekrar şiddetli bir şekilde yağdı.

Karmaşa tamdı. İnsanlar, yazlık, baştan aşağı kısa kollu, ayaklarında sandaletler, dehşet içinde koştular, bazıları tribünlere ve sıralara, diğerleri iç koridorlara. Boş bir ifadeyle Asyalı bir turist, taşıdığı küçük taşınabilir vantilatörü tribünlerde satmaya başladıkları yağmurluklardan biriyle değiştirmek zorunda kaldı.

En önemsizi ringde olup bitenlerdi. Çok az kişi dikkat ediyordu. Ama tabii ki görülecek şeyler için... Sagrario Moreno markalı bir novillada, önden ciddi olduğu kadar yapısı da dengesizdi, çok az dürtülmüştü, çok asil ama zayıf ve kasttan yoksundu. Kısacası, aynı eski hikaye. Modern boğalardan bir diğeri. Azizliğe yakın ve numaraları mutlak itaatle takip eden mükemmel işbirlikçiler, elbette ayaktayken, çünkü yerde kalmayan tek bir boğa bile yoktu.

Biraz daha fazla öze sahip tek boğa, önde çok iyi inşa edilmiş ancak bir ayakkabı kadar kısa olan, son üçte birinde muazzam bir denge ve canlılıkla tekrarlanan güzel beşinciydi. Bruno Aloi'nin sarsıntılar ve kancalar arasında harcadığı açıkça muzaffer bir boğa. Performansı fırtına devam ederken gerçekleşti ve bu arenada sıklıkla olduğu gibi, kalabalık çılgına döndü.

Madrid'deki yağmurda ne var ki Las Ventas'a düştüğünde kitlesel histeri etkisi yaratıyor. Meksikalı sağdan soldan pas atarken, neredeyse hepsi mekanik ve kancalı bir şekilde iki eliyle hızlanıyor, tribünlere yayılıyor, yaygara kopuyor. Bazıları çığlık atıyor, diğerleri ayakta durup tamamen sırılsıklam olmuş bir şekilde çalışmayı izliyor, herkes sanki yarın yokmuş gibi alkışlıyor ve tezahürat ediyor. Aniden, çeteyi yağmurdan korumak için devasa karton kutulardan oluşan bir iple biri beliriyor. Görmek inanmaktır.

Her şey bir galibiyete doğru gidiyordu, ancak Aloi bir çöküşten ayrılmadan önce bir numarayı kaçırdı -elbette elini havaya kaldırarak kutladı- ve, dönüyormuş gibi yapmasına rağmen, her şey ayakta alkışlamayla sona erdi. Başka biri, ölmekte olan bir bilyeyle yakın bir karşılaşmanın ardından ilkinde selamını almıştı -aslında, dört alkıştan sonra çıktı.

Etkinliğin en iyi pasajları, Madrid'de görünen Perulu Pedro Luis'inkiydi. İki rakibini neredeyse ringin ortasında dizlerinin üzerine çökertti (bu yeni trende "portagayola" demeyi bırakalım) ve özellikle ayakta duran altıncıya karşı sağlamlık ve iyi muhakeme gösterdi. Bir avuç övgüye değer doğal pas verdi, birer birer ve büyük bir rahatlıkla.

Hiçbir şey söylemeyen kişi Fabio Jiménez'di; tabii, bu kadar duygusuz ve cesaretsiz bir gruba bir şeyler anlatabilen yakışıklıyı kim göreceğiz.

Gecenin cümlesi, birkaç sıra önümüzde oturan genç bir adamın arkadaşlarına söylediği sözdü: "Bu yağmur güzel, heyecan katıyor." Parti böyle geçiyor işte...