Milei'nin Arjantin'i, Kirchnerizm'in uzun gölgesiyle karşı karşıya

Kicillof ve Kirchner'lerin YPF olayından Gildo Insfrán'ın Formosa'daki zaferine ve oradan Cristina Kirchner'in tercih ettiği siyasi araç olarak lanetli ekonomik kehanetlere kadar: hafta sonundan bu Pazartesi'ye kadar, Milei'nin Arjantin'i üzerinde asılı duran Kirchnerizm'in uzun gölgesi yeni yeni ön plana çıktı . Dün, bu karanlık miras, son haberlerden, Yargıç Loretta Preska'nın Arjantin Devleti'ne YPF'deki hisselerinin %51'ini elden çıkarması ve böylece Cristina Kirchner'in başkanlığı sırasında YPF'nin kamulaştırılması için Burford ve Eton Park fonlarını tazmin etmesi emriyle yeni bir önem kazandı; Ekonomi Bakanlığı Axel Kicillof'un elindeydi.

Arjantin'in ekonomik toparlanmasını engelleyebilecek tüm talihli olaylar arasında, hem dış hem de iç, en az beklenen, uygulandığı takdirde büyükannenin mücevherlerinden birini elinden alabilecek bir mahkeme kararıydı. YPF ve Vaca Muerta'nın potansiyelini açığa çıkarmadaki rolü, Milei'nin Arjantin'in şimdilik enerji ve madencilik kaynakları ile tarımsal emtialardan elde edilen dolarlar üzerine kurulu üretken modelinin merkezi bir parçasıdır.

Üç bölüm -YPF, Insfrán ve Cristina Kirchner'in Javier Milei'nin ekonomik modeline laneti- Arjantin'i hâlâ cevabı olmayan zor bir soruya takılıp bırakan dev bir buzdağının görünen kısmı: Bölgedeki en gelişmiş ülkelerle ters düşen irrasyonel bir Arjantin ile en çok benzeyen ülkelerin deneyimlerine dayanarak mantıklı ve sürdürülebilir bir hızla yükselen bir Arjantin arasındaki bağı koparan siyasi rejimde bir değişiklik nasıl yapılabilir? Makroekonomik ve mikroekonomik rasyonalite tarafından yönlendirilen, hayal kırıklığı olmadan gerekli bir umut döngüsünü tehlikeye atmadan, iktidarda ideolojik değişimi öngören bir siyasi, ekonomik ve sosyal mantığa nasıl ulaşılabilir? Arjantin bu cevabı bulursa, iktidardaki her siyasi güç bu temel temele göre önemli ancak marjinal değişiklikler yapabilir.

Gerekli pakt, politik olarak doğru ve "tatlı" retorikten oluşmuyor. Bu, sürekli ve yankılanan bir vizyon üzerinde örtük veya açık bir anlaşma: Arjantin'i yönetmesi gereken makroekonomi ilkeleri, tüm fikir birliklerimizin fikir birliği . İdeolojik iktidar değişimine rağmen sorgulanmayan bir makro rasyonalite . Bu fırlatma rampasına ulaşıldığında, güzel ruhların vizyonları etrafındaki tüm anlaşmalar gerçekleştirilebilir. Ancak doğayı makronun paylaşılan bir vizyonuna dönüştürmeden, ikinciye geçmek zordur.

Şili ve Uruguay'ın aynaları elinizin altında. Her ikisi de mali denge ve büyümeyle makroekonomik düzenin kalkınmanın ve yaşam kalitesinin, yoksulluk ve eşitsizliğin azaltılmasının anahtarı olduğunun açık bir farkındalığını paylaşıyor. Şili bunu aşırıya götürdü: 1990'da demokrasinin geri dönüşüyle, Şili Concertación'u, enflasyonu düşürmeyi ve büyüme yoluna girmeyi başaran ikinci nesil Chicago Boys tarafından 1980'lerde belirlenen makroekonomik yönergelere uymayı başaramadı. O zamandan beri, merkez sol, merkez sağ veya sol kanat başkanlıkları bu temelleri paylaştı. Gabriel Boric'in kendisi, Komünist Parti'yi de içeren, her zamankinden daha sola yakın bir koalisyonla, 2022'de iktidara gelir gelmez bir ilkeyi benimsedi: "Soldan, mali sorumluluğun sağcı bir konu olduğunu düşünmeyi bırakmalıyız. Mali sorumluluk bir devlet politikası olmalıdır."

Uruguay'da, 2005-2020 yılları arasında Geniş Cephe'nin solundan, Lacalle Pou'nun merkez sağına kadar, yoksulluktan çıkış yolunun, düzenli makroekonomi ve büyümenin adil bir bileşimi ile, kasa ve kişisel zenginleşme peşindeki politikacıların kayırmacı eğilimleri ve mirasçı arzularından uzak, etkin ve akıllı sosyal politikalarda yattığına dair bir inanç var.

YPF davası bunun tam tersinin bir örneğidir. Kişisel kazanç ve güçle motive edilen, Néstor ve Cristina Kirchner'in çıkarlarını Eskenazi ailesi ve Petersen Grubu'nun çıkarlarıyla kesiştiren bir dizi sahte anlaşma ve yasal sonuçları düşünmeden açıkça makroekonomik yanlış kararlar almaya hazır bir Kicillof . "Onlara söylediklerini değil, şirketin gerçek maliyetini ödeyeceğiz. Aptallar, devletin aptal olması ve her şeyi YPF tüzüğüne göre satın alması gerektiğini düşünenlerdir," demişti Kicillof 2014'te. Bu, bugün Burford ve Eton Park fonlarına ve Yargıç Preska'ya lehine karar vermek için merkezi argüman sağlayan YPF tüzüğündeki bir maddeyi ihlal etmenin gerekçesiydi. YPF, Kirchnerist özelleştirme döngüsünden kopuştu. Kirchnerist anlatının enerji egemenliğini geri kazanma arzusuna dayandığı iddia ediliyordu. Öncelikle YPF'yi boşaltmak ve daha sonra hem kişisel hem de takdirî bir nakit fon olarak eklemek için daha çok bir kılık değiştirmeye ihtiyaç vardı.

En iyi senaryoda, Javier Milei'nin hükümeti Preska'nın kararına itiraz edecek ve onu geri çekecek, bu da Kirchnerist mirasından siyasi ve seçimsel olarak faydalanmasına olanak tanıyacak. YPF'nin millileştirilmesine yol açan karmaşık süreç ve Kicillof'un YPF'nin tüzüğünü görmezden gelme planı, Buenos Aires valisini La Libertad Avanza'nın meydan okuduğu eyalet ve ulusal yasama seçimleri ortasında ifşa ediyor.

Cristina Kirchner hapisteyken, Mileiizm'e yeni meydan okuyan Kicillof oldu: YPF'nin gölgesi onu tartışmanın ve itibarsızlaştırmanın merkezine koyuyor . Dün, yargıcın kararı açıklanır açıklanmaz, Başkan Milei Kicillof'a ağır mühimmat atmaya devam etti: "Bu, işe yaramaz Sovyet'in doğrudan sorumluluğudur," dedi.

Burford fonundan, ilerleme noktalarını görüşmek üzere Arjantin liderleri ve hükümet yetkilileriyle sık sık diyalog sürdürüyorlar. Ya da en azından bir kaynak bunu belirtti, diğerleri ise bu toplantıların henüz gerçekleşmediği konusunda uyardı.

Müzakerelerden sorumlu kişi Milei ve çevresinin bir tanıdığıdır. Kendisi, yıllardır New York'ta yaşayan Arjantinli bir Wall Street uzmanı ve HSBC'de Global Bankacılık Amerika'nın eski başkanı olan Gerardo "Gerry" Mato'dur . Burford, onu Mayıs 2024'te YPF davasında Arjantin hükümetiyle müzakereleri yönetmesi için işe aldı. Aylar önce, henüz Burford için çalışmıyorken, Eylül 2023'te Mato, New York'taki evinde Darío Epstein ve Juan Nápoli'yi ağırladı. O sırada, bir seçim kampanyasının ortasında, Milei'nin danışmanları ve elçileri olarak görev yapıyorlardı. Mato'nun evinde, Milei'nin ekonomik fikirlerini yaklaşık seksen yatırımcıya sundular. Mato ve ekibi bugün Burford'un çıkarlarını temsil etmek için Arjantin'e düzenli ziyaretler gerçekleştiriyor.

YPF davası, Kirchnerizm'in ekonomik kavramsallaştırma sorunlarının çoğunu ve belirsiz, hatta belirsiz bir güç yapısının birçok kusurunu özetliyor . Makroekonomiye dair o şaşı bakış, Cristina Kirchner'in hapiste bıraktığı tek politik araç olarak bu günlerde geri dönüyor: kehanetin siyasallaştırılması, "modelin çökmekte olduğu" yönündeki uğursuz tahmin. Arjantin'in başka bir döneminde bir reddiye gibi duyulacak distopik bir tahmin. Bugün politik çaresizliğe tokat gibi geliyor. Milei'nin ekonomik modelinin, şimdilik hükümetin lehine olan ve her şeyi mutlaka gerçekleşmeyecek bir politik arzunun ışığında yorumlamayı tercih eden bariz algıyı gözden kaçıran bir yorumu. Uyum sağlamasını ve değişmesini engelleyen bir körlüğe hapsedilmiş ve lanet gibi görünen bir geleceğe kumar oynayan Kirchnerizm. Sunacak fazla bir şeyi olmadığının kanıtı.

Insfrán'ın Pazar günü Formosa'daki yasama ve seçimlerde kazandığı zafer aynı örüntüye işaret ediyor: Néstor ve Cristina Kirchner'in hayalini kurduğu sürekli güç birikiminin aşırı bir örneği ve Cristina'nın ifadesiyle, baskın olan o eski "devletselliğin" yol açtığı tüm kötülükler: sonsuz siyasi güç tarafından ele geçirilen hipertrofik bir Devlet ve o güce rehin tutulan bir toplum . Resmi özel sektörde en az çalışanı olan eyalet: Formosa'da çalışma çağındaki her bin kişi için sadece 57 kayıtlı özel sektör çalışanı var. Kapitalizm özgürleştirir, ancak Devlet kapitalizmi kayırmacılık ve bağımlılık yaratır: bu, zararlı etkilerinin maksimum ifadesine götürülen mevcut Devletin mantığıdır.

Kırk iki yıl önce demokrasiye dönüşten bu yana Peronizm tarafından kesintisiz yönetilen ve 1995'ten bu yana da Insfrán tarafından kesintisiz yönetilen bir eyalet. Kirchnerizm'in kendisinden daha kalıcı olan şey, Kirchnerist modelin devlet politikasına dönüşmüş halidir.

Insfrán'ın zaferi büyük soruyu gündeme getiriyor: Kriz karşıtı bu esnek olmayan oyla, Kirchnerizm'in en kötü mirasıyla, büyüme ve kalkınmaya yol açacak kalıcı bir makroekonomik rejim değişikliği şansı var mı? Cevap henüz cevaplanmadı.

Buna göre