Neandertal yağ fabrikası: 125.000 yıl önce, ilk insanlar sistematik olarak kemikleri kaynatıyordu

Birkaç hafta sürer, ancak sonunda tavşan açlığının etkilerinden ölürsünüz. Önce kalp atış hızınız yavaşlar, kan basıncınız düşer ve birkaç gün sonra baş ağrısı ve yorgunluk yaşarsınız, sonra ishal ve sonra da ölürsünüz. Kaçmanın tek bir yolu vardır: yağ.

Tavşan açlığı, aşırı protein zehirlenmesini tanımlamak için kullanılan bir terimdir. Bir kişi tavşan gibi sadece yağsız et yediğinde gelişir.

Kuzey Amerika'nın yerli halkları gibi geleneksel avcı-toplayıcı gruplardaki insanlar, 20. yüzyılın başında hala tavşan açlığı çekiyorlardı. Sanayileşmiş toplumlar için uygun olabilecek diyet önerileriyle başa çıkamazlardı. Köpeklere yağsız etleri, biftekleri ve uyluk ve omuz kızartmalarını veriyorlardı veya onları yalnız bırakıyorlardı. Yağ istiyorlardı.

125.000 yıl önce, dünyadaki tüm insanlar avcı ve toplayıcı olarak yaşıyordu. Avrupa'da, henüz anatomik olarak modern insanlar, Homo sapiens değil, Neandertaller vardı. Hala yaygın olarak bilişsel olarak yetersiz kabul ediliyorlar. Yine de yağın değerini açıkça biliyorlardı - o kadar ki, hayvan kemiklerinden zahmetle kaynattılar ve hatta belki de kıtlık zamanları için sakladılar.

En azından, Almanya'daki bir kazı sırasında on binlerce ezilmiş hayvan kemiği ve yangın izleri keşfeden arkeologların hipotezi bu. Leiza Arkeolojik Araştırma Merkezi ve Mainz Üniversitesi'nden Lutz Kindler ve Sabine Gaudzinski-Windheuser, uluslararası bir meslektaş grubuyla birlikte bulgularını belgelediler. Neandertal yağ fabrikasıyla ilgili makaleleri "Science Advances" dergisinde yayımlandı.

Bu, Neandertal'in dilsiz olduğu imajını çürüten bu sitede yapılan ilk bulgu değil.

Saksonya-Anhalt'taki Halle şehrinin on kilometre güneyinde Geisel Vadisi yer alır. Birkaç on yıl öncesine kadar linyit çıkarılan yerde, şimdi 19 kilometrekarelik yapay bir göl uzanmaktadır.

Burada 125.000 yıl önce de bol miktarda su vardı, ancak göller doğal olarak oluşmuştu ve günümüzde adlandırıldığı gibi madencilik sonucu oluşmamıştı. Sıcak bir dönemdi ve iklim günümüzdekine benziyordu. Atlar, kızıl geyikler, yaban öküzleri, orman filleri ve mağara aslanları açık arazide dolaşıyordu.

Neumark-Nord'da arkeologlar açık ocak madenciliği sırasında ve daha sonra yeniden doğallaştırma sırasında birkaç alanı kazdılar. Tüm eski manzaranın yeryüzünün katmanlarında korunduğunu yazıyorlar. Bu bölgenin eski sakinleri olan Neandertallerin hiçbir kemiği burada bulunamadı. Yine de, bu erken insanların daha önce bilinmeyen yeteneklerine ve faaliyetlerine tanıklık eden izler bıraktılar.

Arkeologlar , Neandertallerin her biri yetişkin bir hayvan için günlük 2.000'den fazla et rasyonu sağlayan 13 tona kadar ağırlıktaki orman fillerini avladıklarına ve kestiklerine dair kanıtlar buldular. Alageyik avlarken, hayvanların kemiklerindeki mızrak izlerinden de anlaşılacağı üzere, avlarına çok yaklaşmış görünüyorlardı . Ve hatta görünüşe göre hedefli ateş kullanımıyla manzarayı kasıtlı olarak değiştirmişlerdi.

Bu, önemli bilişsel yetenekler, ekolojik anlayış ve planlama becerileri olduğunu gösterir ve güçlü ancak bilişsel olarak az gelişmiş erken insan imajını çürütür. Büyük hayvanlar yalnızca gruplar halinde avlanabilir. Bu grup avını koordine etmek iletişim gerektirir. Neandertaller birbirleriyle yalnızca homurtularla değil, aynı zamanda bir dil biçimiyle de iletişim kurarlardı - bu artık nispeten kesin kabul ediliyor.

Neandertallerin mağara aslanlarını da avladıkları ve bu nedenle önemli yaralanma riskine girdikleri Almanya'daki başka bir bölgeden biliniyor; nadir bir şans eseri, bir kısmı tamamen tahtadan yapılmış olan silahları günümüze kadar korunmuştur.

Neumark-Nord'dan gelen son bulgular, Neandertallerin gruplar halinde, koordineli bir şekilde ve hatta belki de öngörü ve planlamayla hareket ettiklerini doğruluyor.

Kindler, Gaudzinski-Windheuser ve meslektaşları, yaklaşık 50 metrekarelik bir alana dağılmış yaklaşık 120.000 hayvan kemiği ve 16.500 çakmaktaşı eserinden oluşan benzersiz bir koleksiyonu incelediler. Eserler, Neandertallerin bu alanda keskin aletler ürettiğini gösteriyor. Bilim insanları ayrıca ateş izleri de buldular.

Her şeyden önce, kemikler çarpıcıdır: Yaklaşık 170 büyük hayvandan geliyorlar - atlar, kızıl geyikler, yaban öküzleri - ve bunların birçoğu henüz tazeyken kasıtlı olarak çok küçük parçalara kesilmiş. Tüm iskelet parçaları aynı sıklıkta ortaya çıkmıyor - ancak bütün hayvanlar buraya bırakılmış veya parçalanmış olsaydı bu beklenirdi. Ayrıca, çok az ayak kemiği ve kaburga bulunması ve bunun yerine çoğunlukla uzun kemikler, çeneler ve kafatasları bulunması da çarpıcıdır. Bu kemiklerin ortak noktası yüksek yağ içerikleridir.

Uzun kemiklerin içinde bir tür tüp vardır, ilik boşluğu. İçerisindeki kemik iliği nispeten kolay çıkarılır ve son derece besleyicidir. Ancak bu tüpe sahip olmayan kemikler bile kemik iliği içerir; sözde süngerimsi kemiğin boşluklarına dağıtılır. Bunu çıkarmak için kemikler kesilmeli ve ısıtılmalıdır ve yazarların yazdığına göre, Neandertaller tam olarak bu konumda bunu yapmıştır.

Uygulama etnografik örneklerle iyi belgelenmiştir; örneğin Kanada'daki İlk Milletler üyeleri bugün hala tarifi biliyorlar. Ancak metal pişirme kapları kullanıyorlar. Neandertaller seramik kapları bile bilmiyorlardı. Ve sadece birkaç kemikte ısıtma izleri var; pişirmeye dair doğrudan bir kanıt henüz ortaya çıkmadı, yazarlar kabul ediyor.

Alan Outram, yorum talebine yanıt olarak gönderdiği e-postada, "Pişirme, görünür bir ısıtma izi bırakmaz, bu yüzden buna karşı bir argüman değil," diye yazdı. Outram, çalışmada yer almadı; kendisi İngiltere'deki Exeter Üniversitesi'nde arkeozoolog ve dolayısıyla geçmişte hayvan kemikleri kullanarak insan-hayvan ilişkilerini araştırma konusunda uzman. Kemiklerdeki düşük pişirme sıcaklıklarını tespit etmek için elektron mikroskobik yöntemler mevcut, ancak bu kadar eski materyallerde iyi çalışmıyorlar. Ezilmiş kemikler de kendi adına konuşuyor: "Hayvan karkaslarının burada yağa dönüştürülmüş olması oldukça olası."

Bu, sağlam pişirme kapları olmadan bile kesinlikle mümkündür. Makalenin yazarları, pişirme yardımcıları için olası malzemeler olarak deri veya huş ağacı kabuğundan bahsediyor ve Outram bunu doğruluyor: "Suyu torbalar gibi şeylerde yaklaşık 100° Santigrat dereceye kadar da ısıtabilirsiniz. Hatta insanların çok ince plastik torbalarla ateş üzerinde yemek pişirdiğini gördüm."

Başka bir olasılık, su geçirmez kil ile kaplı kovalara veya çukurlara yerleştirilen ısıtılmış taşlardır. Gerçekten de, Neumark-Nord'da ısıtma izleri olan bazı çakıllar bulunmuştur. Outram , yaklaşık 1.000 yıl önce bu yöntem kullanılarak kemik yağının çıkarıldığı Güney Dakota'dan bir örnek verir.

"Kemikler iyi öğütülürse, yağ oldukça hızlı bir şekilde ayrışır," diye açıklıyor Outram; bu nedenle saatlerce pişirme işlemine gerek kalmaz ve çok fazla yakıt tüketir.

Bahsedildiği gibi, bazı kemikler ve dolayısıyla hayvan vücut parçaları yeterince temsil edilmemiştir. Kindler ve meslektaşları bunu, insanların hayvanları kısmen parçalanmış halde bu bölgeye taşıdıkları anlamına geldiği şeklinde yorumlamaktadır. 172 adet çok büyük hayvanın sayısı, bunun tek seferlik bir olay olduğuna dair bir argüman değildir. Dolayısıyla araştırmacıların hipotezi, her avdan sonra, belki de türe bağlı olarak mevsimsel olarak, Neandertallerin önce fazlalıkları depolama çukurlarında sakladıklarıdır. Ancak bir süre sonra kemikleri ilik ve yağ çıkarmak için bu konuma getirmişlerdir.

Kindler ve meslektaşları depolamanın spekülasyon olduğunu kabul ediyor. Outram da bu hususta daha şüpheci: "Bunun işe yarayacağından emin değilim. Kışlar çok soğuk olmasaydı, anlatıldığı gibi, av çürüyebilirdi. İnuitler yağ çıkarmak için et ve kemik depolarlar, ancak bunu donma noktasının altındaki koşullarda yaparlar."

Bu depolama Neandertaller için kanıtlanabilirse, bilişsel yeteneklerinin daha iyi anlaşılmasına önemli bir katkı olacaktır. Ancak yazarların depolama konusundaki argümanları yağ depolama konusundaki argümanlarından daha az güçlüdür, diyor Outram.

Neandertallerin yaklaşık 30.000 yıl önce neden soylarının tükendiği hala belirsizliğini koruyor. Ancak, mevcut bilgilere göre, tavşan açlığının bilinmemesinin sebep olması pek olası değil.